Een goed beeld dat ergens op lijkt heeft een eigen opbouw, waarin de richtingen allemaal op elkaar rijmen of juist contrasteren. Ik kies welke richtingen en maten het belangrijkste zijn.
De verhouding van lengtes en diktes met elkaar kan muzikaal zijn, een spel voor de zintuigen. Als dat alles samengaat met wat het beeld voorstelt en met het gevoel ervan, kun je iets hebben van een hoger niveau dan simpel namaken.
Aan een goed beeld valt vaak nog wat te ontdekken, het blijft stralen. Het is heerlijk om zo’n beeld steeds helderder te maken. Daar doen ook de grootte ten opzichte van de omgeving en de plaatsing (waar en waarop) aan mee.

Tegenwoordig gebruik ik meer rijkdom aan vormen, daarbij probeer ik de richtingen en verhoudingen ook tot in de kleinere vormen te ordenen. Grotere en kleinere vormen horen dan bij elkaar, zijn geen andere werelden.
Vormenrijkdom geeft een grotere precisie, meer nuances in uitdrukking. Schoonheid kan bijdragen aan de intensiteit van de uitdrukking en die intensiteit geeft weer een soort schoonheid.

Er zijn een aantal nieuwe beelden met meer figuren. Daarbij speelt welk soort interactie er is tussen hen en hoeveel of hoe weinig. Het gaat over de eigen werelden van eenieder, die door en langs elkaar heen glijden.
Ik verwonder mij hoe mensen met elkaar zijn, soms door elkaar heen leven, hun werelden overlappen wel, maar vallen niet samen. (Dit geeft ook een rijkdom aan de wereld, het zou saai zijn zonder verschillen).
Die verwondering wil ik met u delen via mijn beelden, niet alleen over het contact, maar ook over het vreemde daarin, hoe mensen een soort geluksgevoel in stand houden zonder altijd wezenlijk contact te hebben (zie de beelden ‘waarheen’, ‘wij dromen elkaar’, ‘zitvlees’ en ‘mijn held’).

Mijn streven is mijn nog onbenoemde gevoelswereld zo scherp mogelijk te vatten in een beeld, hoe preciezer hoe blijer ik ben. Daarvoor hoeft het niet altijd om positieve interactie te gaan tussen mensen, maar hoe scherper gepakt in een beeld hoe beter.